Biz çok doğuran,çok seven ama kendi sevgisiyle boğan bir toplumuz.Çocuğumuzu doğuruyoruz ve çok seviyoruz,Bitti..
Onlara,Adam olabilmek ve o lanet olasıca diplomaları alabilmemiz için yıllarca çocukluğumuzu ezdiriyoruz,Bitti..
Birileri ancak okula giderek "adam" olunabileceğini öğütledi bize,bizde inandık tüm gücümüzle çalıştık çalıştık..bununla beraber çocukluğumuza dair ne varsa tüm saf duygularımızı kaybettik,paramparça yaptık,kendimizden geçtik..kariyer adı verilen amansız bir hastalığa bulaştık,insanlara ezilmemek için değil ezmek için bu hastalığı kabullendik..
vee anladık ki,mesele adam olabilmek değilmiş,adam kalabilmekmiş..
Kendimiz için değil,başkaları için yaşadık ve yaşattık..çünkü bize öğütlenen buydu,hayalin peşinden değil gerçeğin peşinden gitmemiz istendi..istenmeseydi çocukluğumuzda her birimizin küçük muhteşem atları olurdu ve rüyalarımızdaki hayatımızı yaşıyor olurduk..keşke yaşasaydık keşke...