Gece çökünce bende çöküyorum.sevdiklerimi sevmediklerimi düşünüyorum.kimler geldi kimler geçti diyorum.telefonun başında bekliyorum.gurur yapıyorum.çok mutluyum diyorum.ama faydasız biliyorum.düşündükçe batıyorum.derin sulara dalıyorum.her seferinde dibi bulamıyorum..ve telefon çalıyor.diyorsun ki bazen bir dosttan daha değerli bir şey yokmuş..meğer ruhlar aleminde yaşamıyormuşum..saatler sonra şunu anlıyormuşum!.umudunu hala koruyabilmek,inadına tebessüm etmek...