İlk zamanlar unutulmaz yapamam sanıyor insan..Acı çekiyorsun..Hergün bir kez daha ölüyorsun..Unutursun zamana ihtiyacın var denilse de seni kimse anlamıyor..anlayanlarda olmuyor zaten..Bazen aynı şehrin havasını soluduğun için,aynı caddede yürüdüğün için bile şükrediyorsun..Zaman zaman karşılaşıyorsun bakışlar seni bir kat daha kederlere sürüklüyor..gözünde büyüyor da büyüyor..zamanla kalbinin en mahfuz köşesinde bir yer işgal ediyor bu Aşk..Tabiri caizse bu çiviyi sökecek bir çivi dahi bulmuyorsun..Tek başınasın bir de yaralı yüreğin..Sabır dua ve kader..Tılsım bu..Önce alıştığını düşünüyorsun bir gün belki aynı şehirde belki aynı caddede belki ayrıldığınız yerde onunla karşılaşıyorsun..Vee artık hiç bir şey hissetmediğini anlıyorsun..O an ya kendine kızıyorsun yada gururlanıyorsun.
vesselam..Unutuluyormuş gittiğinde insan Unutuluyormuş...