Çocuk olsaydım,masumiyetim kaybolmasaydı..Yine çocuksu laflar etseydim..Annem babam bana gülseydi,yanaklarımı okşasaydılar güzel olurdu..belki de..Çocuk olsaydım,dünyanın ne kadar acımasız olduğundan haberim olmazdı..Sadece dünyam annem babam olurdu..
Geceleri annem hazırladığı ballı sütü uyku arasında içirmek için uyandırırdı beni..Renkli rüyaların sarhoşluğunda,uyanıkken hiç mi hiç sevmediğim o ballı sütü bir solukta içerdim..kendi kendime saatlerce oynardım,tek başıma deli gibi konuşurdum kimsede deli demezdi güler geçerdi..acısıyla tatlısıyla farklı bi çocukluk yaşadım..herkes büyüyünce şu olacam bu olacam diyip dururdu..ben ise büyüyünce ne olacağım,nasıl olacak diye hiç düşünüp merak etmezdim bile..ama büyümek için can atardım..Tek başına çıkıp gezmenin hayallerini kurardım..ve zaman geldi büyüdüm..büyümüşüm yada gerçekten gözümde büyütmüşüm..insan büyüdüğünde de keşke çocuk olsam hiç büyümesem hep öyle kalsaydım diyor..tuhaf bir döngü!
Cümleyi kurarken bile özlem duyuyorum çocukluğun saf,o masum gülüşlerde ki içtenliğine..cocuklasma dıye uyarılmıs bır neslın cocukluguna ozlem duyması ne garip..Ama şimdi kanayan dizim yok,sonrasında şekerle kandıran annem de yok..
Bi kez olmuşum ama artık aynaların dünyasındayım...