sendrom!

Görünen yüzünde neşeli mutlu ve huzurlu insan modeli vardı..dünyanın en mutlu insanı! ama öyle bir şeye denk gelirsin ki; o vakit hiçbir şeyin düşündügün gibi olmadıgını anlayıverirsin..
içinde kopan fırtınalara,akan gözyaşlarına şahit olursun..her ne kadar polyannacılık oynasa da herşeyin bir rolden ibaret oldugunu anlarsın..o yaralıdır hemde çok yaralıdır..
boşluktadır,en ufak ilgiyi alakayı aşk sanmaktadır..esen ilk rüzgarla uçacaktır..

derken,

kendinden küçük birine aşık olur.

Hikaye başlar...

İstifa ettim

HEPSİ YALAN ve HEPSİ İFTİRA,BEN SUÇSUZUM! LÜTFENN..

işten "atıldım"..çevremdekilere "çıktım" dedim..
hepsi inandı..hepsini inandırdım..benim haklı olduğumu ve işverenin bir piç olduğunu herkese inandırdım..hatta kendim bile inandım..

-vay bea dedim; ben ne "dürüst" kişiliğim!

Neden yalan konuştum ve neden böyle saçmalığa kalkıştım bilmiyorum..bilsemde mantıklı bir gerekçesi olamaz..

Ben sadece patron denilen kişi tarafından türlü entrikalara konu edildim ve kaybettim..insanlar beni bir kez daha şaşırtmadı..yalanlar içinde yalan olup gittim..bedelini ağır ödedim..

ve yapılacak son piyes kalmıştı,"işten atılmadım,istifa ettim"

şimdi anladınız mı?

Ben insanlara yalan konuşmadım..ben sadece ne öğretildiyse onu uyguladım...

aslı

Hüzünleri ne kadar paylaşır ki insan..Paylaşmaya çalıştıkça daha derinlere inersin..Gönlündeki karanlık gölgenin boyutu git gide artar..Anlattıkça gözyaşlarının hücumuna uğrarsın..Ferahladığını sanırsın anlık saniyelerde..Ama yine tek başına düşüncelerinle baş başa kaldığında yine hüzünler dört tarafını sarar..Yürek sıkıntıların artar..Ne kadar susturmaya çalışsan da nafile..
işte o vakit,kendinden kaçmaya çalışır hep insan,ne var ki beceremez..kendinden geçmesi lazımdır bunun için,ama idrak edemez..kendinde kaybolanların işidir sığ sularda yüzmek..derinlerdeyse yalnızca kendini bulanlar gidebilir..Aslını bulanlar...

...

Tren yürümeye başladığında babamın gözlerindeki bu dilsiz ümitsiz keder bu ayrılığımızın uzun süreli olmayacağını söylüyordu..Yeni bir hayata dogru yola çıktım ama babamın hep benim yanımda olacağını ne zaman uzatsam elimi tutacağını biliyordum...

..............

Herşey ne kadar kısa sürede değişti,herşey..ben ne hale geldim..kafamın içindekilerden kaçamıyorum..gözlerimi kapasam beni ele geçireceklerinden korkuyorum..hiç tanımadıgım duygular benim bunlar..şüphe nedir..nasıl kemirir insanın beynini..nasıl bambaşka bir insan haline getirir..nasıl...

ortaya karışık

Her yaşanan olay bir iz bırakıyor hayatımda..Baktıkça,hatırladıkça yüreğimi kor gibi yakıyor..Yeri geliyor aklımı ele geçiriyor yaşadıklarım..Seni tutsak alıyor,düşüncelere boğuyor..İçinde hesaplaşmalar başlıyor..Yeri geliyor kendinle kanlı bıçaklı oluyorsun..Zamanla geçer deniyor,unutulur deniyor..Demek kolay da yapmak zor..Bir söz bir kelam açığa çıkarıyor,geçmişin tozlu sayfalarından. Akıl olduğu sürece nasıl unutulur,yaşanmamış gibi yapılır..Ne olmadığını anlatmaktan,ne olduğunu anlatma fırsatını bulamayanların çırpınışları var içimde...

Çaresizim

İnsanları kırıyorum farkındayım..kendimi ve herkesi üzüyorum..eski beni özlüyorum..beni ben yapan suskunluğumu..
sürekli kaybediyorum..inançlarımı,hedeflerimi ve en önemlisi sevdiklerimi de kaybediyorum..uslanmaz bir hal aldım..
dayanılmaz doğum sancısı gibi acı çekiyorum..oyun bitsin artık,çıkış denilen yere geleyim..ve kaybetmediklerimi kaybetmeden sımsıkı sarılayım istiyorum...